Πειραιάς δεν είναι η Τρούμπα και τα Κόκκινα Φανάρια.

Εμείς οι παροικούντες αδιαλείπτως την Ιερουσαλήμ , όχι από αδυναμία να φύγουμε αλλά από επιλογή, νιώθουμε την ανάγκη να γράψουμε δυο λόγια για όλη αυτή τη φρενίτιδα των τελευταίων μηνών με την Τρούμπα και τα ‘Κόκκινα Φανάρια’. Μετά την όχι και τόσο επιτυχημένη παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά ,στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τις Ημέρες Θάλασσας- Πειραιάς οργανώθηκε περιήγηση με την παρουσία και καθοδήγηση της έγκριτης ιστορικού και διευθύντριας τομέα Πολιτισμού του Πειραιά κ.Ευαγγελίας Μπαφούνη,στην Τρούμπα.

Γράφω αυτά τα λόγια χωρίς να γνωρίζω αν η προσέλευση είναι μεγάλη ή μικρή , νιώθω όμως την ανάγκη να σημειώσω ότι Πειραιάς δεν είναι και ποτέ δεν ήταν η Τρούμπα. Η Τρούμπα υπήρξε η συνοικία των καμπαρέ και των καφωδείων όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα Λιμάνια του κόσμου διαχρονικά. Και τα Κόκκινα Φανάρια είναι οι σπουδαίες ερμηνείες και η ακαταμάχητη έμπνευση για μουσική αλλά δεν είναι η αντιπροσωπευτική ζωή του Πειραιά είτε αφορούσε τους μεγαλοαστούς , τη μεσαία και την εργατική τάξη ακόμα και τους παραβατικούς.
Η περιήγηση μπορεί να είναι στα κτίρια της εμπορικής και βιομηχανικής απογείωσης του Πειραιά, στην αξεπέραστη ακτογραμμή του, στη χωροτακτική και αρχιτεκτονική του μοναδικότητα(αν θέλετε ξεκινώντας και από τον Ιππόδαμο), στα χνάρια και στα στέκια του Τσαρούχη, του Καραγάτση, της Παξινού, του Τσίλλερ,του Πικιώνη, του Πορφύρα, της Διαμαντίδου, του Παπαμιχαήλ, του Βεάκη, των μεγάλων πρωτοπόρων βιομηχάνων, στη συνοικία του Παπαστράτου , στις γειτονιές των πρώτων εποίκων (Υδραίικα, Μανιάτικα, Κρητικά),στην Καστέλλα, στην Ηετιώνεια Πύλη, στους νεόσοικους και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Όσο για την Τρούμπα θα ήταν πραγματική ευχή να δραστηριοποιηθεί ο Δήμος να τη φωτίσει κατ’ αρχήν και να την αναβαθμίσει κατά δεύτερο. Προκειμένου κε Δήμαρχε να μπορούμε να περπατήσουμε τη Νοταρά, τη Φίλωνος, το Γιαχνί Σοκάκι , τη Σκουζέ , άφοβα. Με προγραμματισμό και με κίνητρα μπορεί να γίνει άνετα εμπορικός πυρήνας σε απόσταση αναπνοής από τον Τερματικό Σταθμό της Κρουαζιέρας. Βέβαια ο έκτος στόλος δεν επισκέπτεται συχνά πλέον τον Πειραιά αλλά εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες κρουαζιέρας αποβιβάζονται ετησίως, καθώς τα πράγματα αλλάζουν, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε στην πόλη.

Με street performance, περιηγήσεις νοσταλγίας και συσίτεια δεν αναστρέφεται η ανεργία και τα λουκέτα στα μαγαζιά. Ελπίζουμε σε πράξεις εφικτές και αναπτυξιακές.

Ο Πειραιάς υπερήφανα και ντόμπρα το χρειάζεται!

Πειραϊκό Κύμα